1986 – Piknik op het slagveld
Zapo, soldaat aan het front, is erg bang tijdens het gevecht dat aan het begin van het stuk gaande is. Als het weer rustig is, gaat hij zitten breien, maar wordt onderbroken door een telefoontje van zijn kapitein. Zapo krijgt bezoek van zijn ouders, die gezellig bij hem komen picknicken, zich totaal niet bewust van de ernst van de situatie. Ze hebben zelfs muziek meegebracht.
Terwijl ze naar een plaat luisteren, komt een vijandelijke soldaat, Zepo, op. Wanneer Zapo hem ziet, richt hij zijn geweer op hem en zegt trots tegen zijn vader, dat hij een gevangene heeft gemaakt. Zapo bindt de gevan-gene, terwijl zijn moeder aanwijzingen geeft om hem niet te veel pijn te doen. Ze nemen een paar foto’s ter herinnering en nodigen dan Zepo uit om met hen te eten.
De strijd begint opnieuw, de beide soldaten zoeken dekking, terwijl de ouders gewoon doorpraten en hun paraplu opsteken als bescherming tegen neervallende bommen. Als de strijd voorbij is komen twee Rode Kruissoldaten op met een brancard, zoekend naar doden of gewonden. Teleurgesteld gaan ze verder: niets gevonden.
Zapo en Zepo vertellen elk hoe ze soldaat zijn geworden en hoe ze van hun generaal over de vijand moeten denken – volkomen identieke verhalen. ‘Allebei vinden ze de oorlog zinloos en vervelen zich, waarop de vader van Zapo voorstelt dat ze met de oorlog ophouden, ‘heel eenvoudig door te zeggen tegen de kameraden dat de vijanden geen oorlog willen voeren en jij zegt hetzelfde tegen je collega’s. En iedereen gaat naar huis”.
Een geweldig idee, vinden de anderen. Moeder zet een plaat op en ze dansen.
Het gevecht begint weer, maar ze merken het niet en dansen door tot een mitrailleursalvo hen neermaait. De brancarddragers komen op, de muziek gaat door, maar blijft hangen alsof er een kras op de plaat zit: grammofoon is door een kogel geraakt.
